Przed Wami kolejne wyznania z dziennika Eventowca, który nie może pracować, chociaż bardzo, bardzo chce…

W trybie online spotykam się z grupą przedsiębiorców, tworzymy nowy produkt i kreujemy plan zawojowania świata – który to już z kolei? Podczas dyskusji podaję przykład muzyków zmuszonych do pracy w firmach kurierskich oraz sprzedających swoje instrumenty. W odpowiedzi słyszę, że cała branża „piszczy” po kilkunastu miesiącach, że trzeba było odkładać pieniądze, że eventowcy są rozpasani i rozbijają się drogimi furami, a tak w ogóle to są zbędnym pośrednikiem. Przez myśl przebiega mi kilka scenariuszy reakcji – w jednym z nich pozbawiam mojego miłego rozmówcy członków; w innej tłumaczę mu, że jednak posiadamy własne zaplecze, więc o jakim pośredniku, kur…czaczki, raczy prawić; staram się uświadomić mu, iż tu nie chodzi tylko o rok (ale swoją drogą – to mało? SERIO???), ale brak perspektyw zarobku przez, być może, kolejny rok, jak również o fakt, iż to my pierwsi otrzymaliśmy cios (na szczęście nie był to ostry cień mgły) i ostatni, cytując klasyka – wstaniemy  z kolan. Wybieram jednak wyjście najlepsze z możliwych – uprzejmie milczę. Nie mam już siły z tym walczyć. Kolejny rozmówca to „Wujek dobra rada” – zmieniłaś w sumie branżę (tak, obecnie zajmujemy się przygotowywaniem zestawów upominkowych), próbuj dalej czegoś nowego, kryzys to często najlepszy moment na zbicie kasy. Nadmieniam, iż udzielający porad jest w nieco innym położeniu – reprezentuje dobrze prosperującą ogólnie, a obecnie – szczególnie, firmę IT. W mej łepetynie znów kotłują się całe litanie ciepłych pozdrowień, zachęcające szanownego znajomego do oddalenia się dość żwawym krokiem. I konotacja ze słowem zbicie – co najwyżej mogę obecnie zbić skorupkę na jajku – co, jak widzicie przy moich przepisach, często czynię. Jak widać, według mojego towarzysza konwersacji, optymalne rozwiązanie to zarzucenie tworzonej przez 11 lat marki, skazanie na zniszczenie ton sprzętu i porzucenie swojej wielkiej pasji, jaką jest organizacja eventów. Kolejny raz stosuję maksymę o mowie – będącej, mimo wszystko, srebrem.   

CDN….