Opowiem Wam dziś o dość wyboistej drodze do polubienia sportu oraz zmiany nawyków żywieniowych. Przez całe lata celebrowałam w sobie wytrwałość – rzetelne, konsekwentne unikanie aktywności fizycznej (z małymi zrywami, czasem nawet kilkuletnimi, w zależności od perspektyw spotkania z różnymi samcami). Mimo, iż zawsze wiedziałam, że ona pomaga się lepiej czuć i te same hormony, które mogą zalać Ci mózg od czekolady pojawią się z jednoczesnym zalewaniem oczu przez pot. Jak już o pocie mowa – „Geniusz to 1% inspiracji i 99% potu.” [1] Ja pocić się nie lubię i mimo wszystko uważam, iż mój geniusz jest wielki. Była już o tym mowa, osoby, które nie doczytały początku zupełnie nie muszą do niego wracać, gdyż i tak nie ma to żadnego znaczenia. Ogólnie się nie pocę, nie muszę używać dezodorantów antyperspiracyjnych, zasypywać stóp talkiem czy obawiać się wrzących łez pod pachą. Przez lata nie miałam okoliczności do pocenia, gdyż z żelazną konsekwencją unikałam sportu. Byłam świetnym teoretykiem – znałam wszystkie tabele z wartościami kalorycznymi, wiedziałam, jak komponować zdrowe posiłki, jak ćwiczyć, czym ruszać i w co się ubierać, aby ciało nabrało kształtów modelki. Swoją drogą Rubensowi też ktoś pozował, tak? Wracając jednak do teorii sportu – w domu posiadałam (i posiadam nadal!) orbitrek, step, stepper, hantle, rower stacjonarny oraz turystyczny, odzież termiczną, skakankę, ciężarki na kończyny z rzepami, aby jeszcze łatwiej mi się ćwiczyło, książki czy płyty o dietach i ruchu – swoją drogą – kiedyś otrzymałam od mojego Przyjaciela radę, iż przy tych płytach należy ćwiczyć, a nie się nimi nacierać. Nacieranie miało, niestety, nic nie dać… A jak już mowa o nacieraniu – szafka w łazience od zawsze uginała się od specyfików, dzięki którym mój cellulit miał zniknął, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, a boki na talii wchłaniać się jak statki na trójkącie bermudzkim. Przerabiałam już wszystko – kriolipolizę, lipolizę w strzykawce, ultradźwięki, żelazka antycellulitowe, body-wrapping, bańkę chińską, masaże w wielkiej rajtuzie, w której wyglądałam jak nieuwędzona szynka, smarowanie zada mazidłami piekącymi tak, iż noc spędzałam ze zbolałą, poparzoną d…., na podłodze w kuchni, obłożona ogórkami. Uwielbiałam rozprawiać o tym, jak to od poniedziałku zmienię swoje życie, przejdę na dietę, ćwiczyć będę jak opętana. Karnety na siłownię kupowałam namiętnie, najlepiej w kilka miejsc, aby mobilizacja była jeszcze większa. 

Wszystko to było na nic – zawsze wygrywała moja ulubiona cecha – konsekwencja. Miałam wrażenie, że w mojej głowie siedzi ta chuda, ale jest jednak wredną suką. Nie dość, że nie chce się ujawniać, to jeszcze zupełnie nie próbuje pogadać z tą spasioną. A przecież mogłaby jej powiedzieć, że już dosyć tego pier….., weź się w garść. To nie, ona wolała siedzieć i czekać, narzekać, że ta tłusta znów spuściła jej wpier…., bo spodnie z ubiegłego sezony zatrzymały się na wysokości kolan.

Nie pomagało mi w tym również otoczenie – wciąż słyszała, iż jednak aż tak gruba nie jestem. Skoro nie jestem, no to co się będę przejmować? Kłamstwo powtórzone tysiąc razy staje się prawdą.[2]

I tak sobie żyłam przez kilka lat, stając się, w gruncie rzeczy, coraz bardziej niepewna siebie, zakompleksiona i nieszczęśliwa. 

I któregoś dnia powiedziałam STOP.

Ale wiecie, gdzie tkwi sekret? w tym, żeby zrozumieć, że to nie może być chwilowy zryw, że można to polubić i że to po prostu musi być styl życia.

I z taką mądrością zostawiam dziś i Was. 

A jakie są Wasze wspomnienia nierównej walki o lepszą i zdrowszą siebie?

[1] A rzekł to Thomas Edison

[2] Joseph Goebbels. Żeby nie było – faszystów nie popieram.