W Opowieściach Dziwnej Treści mamy kolejne wyznania eventowca, który chce pracować, ale nadal nie może. 

Nie chcę współczucia. Nie potrzebuję głaskania po głowie i załamywania rąk. Ja po prostu chcę DO ROBOTY! Tęsknię za krwią, która buzuje w żyłach w rytm niskich tonów, energią tłumu, drżeniem podłoża, które niesie za sobą rezonans skaczących w jednym rytmie tysięcy stóp. Wzdycham za nieprzespanymi nocami i śmiechem do łez z moim zespołem. Czekam na uściski dłoni na powitanie, deszcz na odsłoniętej skórze twarzy, zapach rosy o 4 rano. Brakuje mi życia – szaleństwa, amoku, szału, wrzawy, ale czasem furii i gniewu. Już nawet za tabunem dzieci na piknikach tęsknię. Próbuję odnaleźć się z świecie cyfrowym. Ja – człowiek analogowy – przekonuję, że usługi online są świetne. Nie ulega wątpliwości, że są, ale nie zgadzam się na to (znów polecę klasyką – chcieć, to ja se mogę), aby jedynym, co nas łączy była sieć wi-fi, a bobasy rodziły się z kablem USB, zamiast pępowiny.   

Mija kolejny dzień. Dziś znów na pytanie – co słychać – kilkanaście razy odpowiedziałam, że towarzyszy mi nieustanne pasmo sukcesów. Myślami wracam do obietnicy złożonej kilkudziesięcioosobowej ekipie na celebracji jubileuszu 10-lecia ARK. Powiedziałam wtedy – dziękuję za to, że jedziecie ze mną pociągiem międzymiastowym. Pamiętajcie jednak, że już mam dla Was bilety na Pendolino. Na zakończenie pięknego, już czerwcowego dnia bez przełomu myślę jednak, iż nawet pociągiem międzymiastowym jedziemy obecnie na gapę i pozostaje nam rower. Wsiadamy zatem na jednoślady i kończymy kolejny, trudny dzień podróży pod stromą górę. Ale czyż każda wyprawa nie zaczyna się od pierwszego kroku…?