W Opowieściach Dziwnej Treści dziś kolejne przemyślenia, z cyklu tych na poważnie.

Ludzkie zachowania spowodowały, że w mojej głowie niemal nieustannie pojawia się refleksja – nad życiem, otaczającą mnie rzeczywistością, kierunkiem, w którym zmierzamy. Nie będę odkrywcza, jeśli stwierdzę, iż żyjemy w dziwnych czasach – ludzie bez konkretnych talentów i umiejętności są wzorami dla milionów dzieciaków. Wystarczy dobrze wyglądać, wypełnić usta, odpowiednio wykadrować fotografię w wypożyczonej sukience, nałożyć filtr i… jesteśmy gwiazdami. Nie rozumiem faktu robienie sobie nierzeczywistych i wyidealizowanych zdjęć w miejscu, w którym stać nas na zakup wody mineralnej, próby zaimponowania wyimaginowanymi możliwościami, chęci zaistnienia w wyobraźni „followersów” z uwagi na kontrowersyjne ideologicznie zachowania i przekazy. Często powtarzam znajomym, którzy posiadają dzieci, że bardzo im współczuję, ale jednocześnie mocno trzymam za nich kciuki. Wychowanie młodego człowieka w otoczeniu bylejakości, braku chęci rozwoju na wyższych poziomach i zatraceniu jakichkolwiek wartości jest ogromnym wyzwaniem. Zmieniło się wszystko – od postawy w stosunku do starszych, programów w TV czy radio, sposobie mówienia, aż po szeroko pojętą sztukę. Tęsknie za czasami, kiedy topowi artyści sami pisali melodie, mądre słowa, a następnie nagrywali płytę, która była całością ich artystycznej wizji, gdy ludzie musieli mieć w sobie „coś”, aby zjednać sobie miłość i szacunek fanów. Kiedyś artyści chcieli przekazywać swoje refleksje w odpowiednich dźwiękach, następujących po sobie nagraniach i frazach. Kiedyś słuchało się płyty, jako całości. Teraz wystarczy jeden hit, dzięki któremu masy biegną za bezsensowną, miałką papką. Wartościowy przekaz i ambitniejszy repertuar nie mają szans na komercyjny sukces. Czy czytamy (i czy w ogóle to nadal robimy? – ww. również może być zagadnieniem skłaniającym do refleksji – czasem mam bowiem wrażenie, że ludzie już nie czytają, a widzą jedynie kolorowe, zmieniające się obrazki) jeden rozdział książki i uważamy, że przeżyliśmy historię głównego bohatera? To pytanie pozostawiam bez odpowiedzi… Pozwolę sobie tylko na apel – szanujmy twórczość, która może obudzić naszą wrażliwość i chwyci za serce, a także będzie stanowić odbiór spójnej całości wizji jej kreatora. I bądźmy sobą.

A jakie jest Wasze zdanie na powyższy temat?